شهیدان ذوالفقاری و نوروزی، به این علت آخرین حد تلاش خود را به‌کار بستند، تا پرنده هرچه سالم‌تر به زمین برخورد کند که دوربین مستقر در دماغه این جنگنده شناسایی، جزو آخرین «دوربین‌های عکسبرداری ارتفاع بالا» باقیمانده برای گردان شناسایی در زمان جنگ تحمیلی بود و این دو دلاور، سعی‌شان بر این بود که به هر قیمت، این دوربین برای گردان حفظ شود، که خوشبختانه موفق به این کار نیز شدند. «دوربین‌های عکسبرداری ارتفاع بالا»، دوربین‌هایی هستند که بیشترین فاصله کانونی را دارند و در عکسبرداری از آن ارتفاع، جزئیات دقیقی از اشیا و عوارض زمین ارائه می‌کنند. در سوانح مختلفی که گردان شناسایی متحمل شد، طبیعتا تعدادی دوربین عکسبرداری ارتفاع بالا هم از بین رفت که سانحه شهیدان پولاد داوودی و حسین طیارزاده، در سانحه زمستان 1363، یکی از همین سوانح بود که به‌همراه دو خلبان و یک جنگنده، یک دوربین عکسبرداری ارتفاع بالا هم از موجودی گردان شناسایی کسر شود. با درک این وضعیت اضطراری برای موجودی دوربین فوق استراتژیک عکسبرداری ارتفاع بالا، شهیدان ذوالفقاری و نوروزی، در راستای نزدیک کردن آرام جنگنده مورد اصابت قرار گرفته‌شان به زمین به نیت جلوگیری از آسیب دیدن دوربین مزبور، شوربختانه، فرصت ایجکت را از دست دادند.